Ел анасы атанған Фатима Қадырбаева еңбекпен есейген жандардың бірі. Соның бір дәлеліндей «Еңбек Қызыл Ту», «Ленин» ордендері кеудесінде жарқырап тұр. Қазақ қыздарының арасынан маңдайы жарқырап озат атанған Фатима ханымның өмір жолы керемет сәттерге, ерекше оқиғаларға толы. «Ерлік» музейінде ұйымдастырылған сәрсенбілік сырласу кешінде Еңбек ерінің өмірбаянына қанықтық.
Қорада «тепляк» деп аталатын арнайы орын болады. Төлдеген малды сонда жылы жерде бір күн ұстаймыз. Кей қойлар қозысын алмай қояды. Емізбей әуре қылады. Оны қолмен қоректендіреміз. Бір сақпанда 750 қой төлдейді. 120 қойды бөліп аламыз. 60 қой егіздетіп туады. 60 қой, 60 қозы бір сақпан болады. Бірінші тума, екінші тумаларға ерекше күтім жасаймыз. Тап бір жаңа босанған әйелдің күтімінен кем болмайтын…Әуелгі арманым әрине шопан болу емес-тін. Есеп маманы болсам деген арманымның арқасында оқуымды да аяқтадым. 25 жасымда 25-ші КПСС съезіне делегат болып сайландым. 100 бастан 140-145 бас мал алдым. Жыл сайын 40-50 мал артық алып отырдық».
Жас өскіндерге өз өмірін өрнекпен өрілген өлеңдей етіп жеткізген Фатима апайдың әңгімесі сүйсінерліктей. Қоңыр кештерде соғатын керімсал сияқты адамның жүрегіне жайлап еніп, жүрегіңді жаулап алады. Бір қарағанда жаны нәзік, жүрегі жұмсақ адам осыншама ауыр жұмысты қалай істеген деп те таң қалғандайсың. Еңбегіне қарай өнбегі. «Үздіксіз, адал еңбек еткен адамға бақыт басын имей қоймайды» деген тағы бар. Абыройға орай кеңес кезеңінде құрмет, қошеметке бөленді. 1978 жылы Кубаға бүкіл дүниежүзілік жастар фестиваліне де барған. Ұлттық нақышта киініп, еліміздің туын көтеріпті.
Мархабат Байғұт:
– Жыл басынан бері «Ерлік» музейі ерлік жасап келеді. Түрлі жобалар бойынша бірталай жүздесулер, кездесулер, қызықты сырласулар, тебіреністі сағаттар өтті. Өтіп те жатыр. Өте де береді. «Ерлік» музейі болғаннан кейін ерлік туралы көп әңгіме болуы керек. Ерліктің ең үлкені еңбек ерлігі ғой. Мына біздің Фатимамыз еңбектің ерлігін жасаған адам. Еңбек ері атануға лайық еді. Бірақ сәл сәл жетпей қалды, бағаланбай қалды. «Ленин» орденінің өзі ол кезде еңбек ерінің маңайы деген сөз еді. Ең жоғары орден еді. «Еңбек Қызыл Туы» ордені нағыз еңбек адамына, еңбекте ерлік көрсеткен адамға берілетін орден еді. Фатима нағыз еңбектің ерлігін көрсеткен тұлға. Бүкіл қазақтың мақтанышына айналған көркем жаратылыс. Сұлу қыз. Ең сұлу әйелдің бірі. Біздің маңдайымызға біздің шымкенттің маңдайына біткен сұлу. Бір қарасаң Мәскеуге кетіп бара жататын, бір қарасаң Алматыға үлкен жиындарға кетіп бара жататын. Бір кезде өз қаламызда төралқада төредей болып отыратын. Жайнап. Сондай бақытты өмір кешті бұ кісі. Мақтауға, мақтануға тұрарлық тұлға.
«Мақтаныш кернеді бойымды» деп, сонда болған қызықты сәттерімен де бөлісті. «Жүзу білмейтінмін. Мәскеуден келген гимнаст қыз «мені жүзе алады екен» деп балонды тартып қалғанда суға құлап, батып кеткенмін. Мені құтқарып алып, 3 күн ауруханада жатып шыққаным бар. Елге келген соң намысқа тырысып, жүзуді бір демде үйреніп алдым». Бұл, әрине, намысқойлықтың арқасы.
«1986 жылы совхозда директор болдым. Қыс қатты болып, ауданға қатынай алмай қалғанымыз бар. Сол кезде мені қасқыр жеп кетіпті деген қауесет тарапты. Осылайша қасқыр жеп кеткен қыз атанғаным бар».
Еңбек ері бүгінде бір баладан 3 немере, 2 шөбере сүйіп отырған бақытты ана, бақытты әже. Жүзінен мейірім мелдектеп тұр, әдемі қартайыпты. Сырлы аяқтың сыры кетсе де, сыны кетпепті. Әдемі қартая білу де өнер болса керек. Өзінен кейінгілерге айтар өнегесі бар өйткені. Бұл жағынан Фатима ханымның асығы алшы.
Гүлжан ЖҰМАШ